Klasy betonu – stare i nowe nazewnictwo
Wraz z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej w naszym kraju zaczął obowiązywać nowy system oznaczeń betonów oparty na normie PN-EN 206-1:2003 „Beton. Część 1: Wymagania, właściwości, produkcja i zgodność”. Zgodnie z nią klasę betonów zwykłych oznacza się literą C oraz dwiema następującymi po sobie liczbami rozdzielonymi ukośnikiem. Przykładowo: C25/30.
Oznaczenie klasy betonu według wcześniej obowiązującej normy PN-B-03264:2002 „Konstrukcje betonowe, żelbetowe i sprężone. Obliczenia statyczne i projektowanie” składało się z litery B oraz jednej liczby, np.: B30. Liczba występująca po literze B oznaczała wytrzymałość gwarantowaną na ściskanie określoną na próbkach betonowych w kształcie kostek o wymiarach 150 x 150 x 150 mm. Co w takim razie oznaczają dwie liczby po literze C w nowym systemie oznaczeń? Pomocny okaże się, poniższy schemat.
Druga liczba oznacza to samo, co liczba następująca po literze B w starym systemie oznaczeń. Dzięki temu można powiedzieć, że beton klasy B30 osiąga zbliżoną wytrzymałość na ściskanie co beton klasy C25/30. Podobnie można porównywać inne klasy np. B15 z betonem C12/15.
Pierwsza liczba w nowym systemie oznaczeń to wytrzymałość charakterystyczna betonu na ściskanie, określona na próbkach walcowych. Próbki te mają średnicę 150 mm i wysokość 300 mm. Z uwagi na to, że wytrzymałość próbek poddanych badaniom zawsze waha się w pewnych granicach, można traktować ją jako zmienną losową.
W praktyce wytrzymałość charakterystyczna próbek walcowych oznacza, że na 100 przebadanych próbek jedynie 5 z nich może osiągnąć wartość mniejszą od wytrzymałości charakterystycznej. Daje to duży zapas bezpieczeństwa w projektowaniu konstrukcji, tym bardziej, że do ich obliczeń stosuje się dodatkową redukcję wytrzymałości poprzez odpowiednie współczynniki bezpieczeństwa.